Wouter wordt geïnterviewd over zijn ervaringen bij Juiststraks door Jessica Zoghary.
Louise (6 jaar) is het geweten van Wouter.
Wouter, jij wil graag minder dingen als een verplichting zien. Hoe voelt dit interview? Als een moetje?
Haha, ik dacht ergens wel “het is al druk genoeg”. Maar ik heb het wiel nu niet hoeven gebruiken hoor.
Hoe zag je leven er pre-corona uit? Was een geheugensteuntje hard nodig?
Samen met mijn vrouw en twee kinderen woon ik in Ten Boer, een dorp ten noorden van de stad Groningen. Ik ben een eigen bedrijf aan het opzetten in vormgeving en beeld. Ik kende Wilbert al, een van de initiatiefnemers van Juiststraks.nu. Hij vroeg mij als een van de eersten of er iets was wat ik vol zou willen houden. Met die vraag in gedachten heb ik nagedacht over waar ik een geheugensteuntje voor zou willen hebben. Ik wilde minder ‘moeten’, vond een iets meer teruggetrokken idee wel prettig.
Waarom moest je zoveel?
Ik kom uit een gezin van zeven kinderen met veel neefjes en nichtjes. Dat zijn bij elkaar veel verjaardagen; ik ben de oom die overal wel komt en alles wel doet. Vraag mij maar, zeg maar. Ik wilde me minder verplicht voelen en heb het daar ook weleens met mijn vrouw over gehad. Zij voelt dat ook zo, we zijn allebei mensen die anderen niet willen teleurstellen. Denken dat ze je niet leuk vinden als je iets niet doet, die verwachtingen van mensen zelf invullen. Ik heb dat eigenlijk nooit getoetst, altijd alles maar gewoon gedaan.
En toen stond alles vanzelf even stil. Wat deed dit met je?
Het besef kwam hoe prettig het is om even niet verwacht te worden op een verjaardag of een sociale gelegenheid.
Je werd gekoppeld aan Louise, een van de kinderen. Had je vooraf ergens op gehoopt?
Bij het kiezen van een ‘geweten’ twijfelde ik even over een filosoof. Zou ik dat niet teleurstellend vinden? En hoe lang blijf ik dat leuk vinden, dacht ik ook. Ik heb ook over een kind nagedacht. Uiteindelijk heb ik ‘verras me’ ingevuld, ik hou wel van random dingen. Dat het toch een kind werd, vond ik heel leuk. Louises vader Marcel en ik hebben een paar keer heen en weer gemaild, over wat praktische zaken. We hadden ook via WhatsApp contact, zo heb ik mijn kunstwerk ontvangen. Hij zei dat Louise niet kon wachten op mijn reactie.
En hoe was die eerste reactie? Wat vind je van het resultaat?
Ik vond het supertof, had dit helemaal niet verwacht. Sowieso had ik van een kind een tekening verwacht en die had ik dan wel aan de muur gehangen. Uiteindelijk bleek het een veel uitgebreider kunstwerk te zijn en een samenwerking tussen vader en dochter. Zelf onderneem ik ook graag dingen met mijn kinderen, dus dat maakte het extra leuk. Ik heb Louise via haar vader later weten hoe blij ik ermee was. Het is een super creatief kind gewoon. Zij heeft de tekening gemaakt en Marcel heeft hem gedigitaliseerd. Het wiel werkend gemaakt. Dit soort dingen doen ze wel vaker, daar heb ik ook werk van gezien.
Hoe gaat het sinds
dien met je voornemen? Heb je je geweten al geraadpleegd?
Ik heb nu denk ik één of twee keer aan het wiel gedraaid. Dat deed ik om te beslissen of ik wel of niet op verjaardagsbezoek zou gaan. Eigenlijk is het idee van een geheugensteuntje hebben al voldoende. Met de stap om dit kunstwerk te laten maken, nam ik al de beslissing om niet alles meer als verplicht te zien. Die geldt nog steeds. Als je in januari op de sportschool allemaal nieuwe mensen ziet, weet je dat die er in februari niet meer zijn. Wat maakt dat mensen het niet volhouden, vraag ik me altijd af. Dat vind ik het mooie van dit project. Je hebt steun van elkaar, ik kijk ook naar andere volhouders en hun geheugensteuntjes. De lummeltrui vind ik zelf heel leuk.
Is het je omgeving al opgevallen dat je nu anders in het leven staat?
Vanuit een periode als huisman ben ik nu bezig met het opzetten van een eigen bedrijf. Dat maakt dat ik minder oproepbaar ben, minder de tijd heb dan voorheen. Ik moet hierin dus mijn eigen grenzen stellen en dat kan even wennen zijn voor mensen. Maar misschien zie ik dat alleen en is het nog een gewenning van deze nieuwe handeling.
Ga je op de lange termijn volhouden?
Het helpt dat je nu de ‘corona-kaart’ kan inzetten om iets niet te doen, maar ik denk dat ik hierna ook wel kan volhouden. Ook met andere keuzes die ik gemaakt heb. Als mensen er problemen mee hebben dat je niet overal komt opdagen, dan ligt het bij die mensen en niet bij jezelf. Jammer dan, denk ik daarbij, dan accepteer je mij ook niet. Naast de tijdswinst die het je oplevert, is kiezen voor jezelf sowieso een goed ding. Er is nu rust. Ik heb de link naar mijn geheugensteuntje in mijn app staan en dus altijd paraat. Als ik iets kan aanwijzen wat ik er jammer aan vind, is dat het wel. Dat het niet fysiek is. Als je het over een ‘token’ hebt, dan is dat toch meestal tastbaar.
Wat moet nog wel?
Klaarstaan voor mijn moeder. Mijn vader is twee jaar geleden overleden, dus zij heeft veel hulp en steun nodig. Dat gaat gewoon voor. Mijn gezin, het besef van wat je hebt en daarvan genieten is het allerbelangrijkste. Die extra aandacht daarvoor gaat nu vanzelf.